ماسک و الکل ۱۰ درصد از حقوق کارگران را می‌بلعد
توزیع ماسک و مواد ضدعفونیکننده بین کارگرانی که مجبورند هر روز سر کار بروند، کمترین کمکی است که می‌توان به این افراد برای مقابله با کرونا کرد.
در حالی رکورد جانباختگان کرونا بار دیگر ۲۱ مهر امسال شکسته شد که پس از بارها رکوردشکنی، تازه مسئولان به فکر اعمال محدودیت‌های بیشتر افتاده‌اند. کرونا در ایران هشت ماهه شده است و می‌شود گفت در هیچ زمانی از این هشت ماه محدودیت‌های تاثیرگذاری اعمال نشده است. در حالی که در برهه‌هایی از این هشت ماه کارمندان توانستند از مزایای دورکاری استفاده کنند، کارگران اغلب واحدهای صنعتی مجبور به حضور در محل کار شدند. تاثیر کرونا بر بازار اشتغال و به خطر افتادن امنیت شغلی باعث شده کارگران اغلب از ترس تعدیل، حرفی از دورکاری یا دادن امکانات بهداشتی نزنند. مسئولان می‌گویند رعایت پروتکل‌های بهداشتی در محیط های کار الزامی است، اما هنوز به روشنی حرفی از چگونگی تهیه ماسک و مواد ضدعفونی کننده نشده است. فرض بر این است که کارگر باید خود ماسک تهیه کند و الکل بخرد. این خرج اضافی در شرایطی بر دوش کارگران تحمیل شده که شاهد کاهش قدرت خرید آنها به دلیل کاهش ارزش پول ملی هستیم. یک حداقل‌‌بگیر در خوشبینانهترین حالت باید حدود ۱۰ درصد حقوقش را به خرید ماسک و مواد ضدعفونیکننده اختصاص دهد؛ با ۲۵۰ تا ۳۰۰ هزار تومان به زحمت می‌توان دو بسته ماسک ۵۰ تایی و یک لیتر الکل تهیه کرد.
توزیع ماسک رایگان در بین کارگران
« در تمام واحدهای تولیدی، صنعتی و کشاورزی استان ماسک و اقلام بهداشتی رایگان در اختیار کارگران قرار می‌گیرد.»
این اظهارات را بیستم مهر امسال محمدرضا یوسفی، مدیرکل تعاون، کار و رفاه اجتماعی زنجان بیان کرد. با فرض صحیح بودن این سخنان، می‌توانیم این پرسش را مطرح کنیم که چرا نباید امکانات حداقلی نظیر ماسک به صورت ملی و همه جا برای کارگران ایجاد شود؟ تولید و توزیع ماسک و الکل برای کارگران کار سختی است که مسئولان نه تنها آن را پی نمی‌گیرند که حتی حرفش را هم نمی‌زنند و همه چیز را به خود کارگران، کارفرمایان و خیرین واگذار کرده‌اند؟
یک حداقل‌‌بگیر در خوشبینانهترین حالت باید حدود ده درصد از حقوقش را به خرید ماسک و مواد ضدعفونیکننده اختصاص دهد؛ با ۲۵۰ تا ۳۰۰ هزار تومان به زحمت می‌توان دو بسته ماسک ۵۰ تایی و یک لیتر الکل تهیه کرد.
گشواد منشیزاده، کارشناس روابط کار می‌گوید: تهیه این امکانات در سطح ملی کار پیچیده‌ای نیست، اما اینکه توزیع مشخصی نباشد و افراد خودشان مجبور شوند لوازم بهداشتی را تهیه کنند، میزان رعایت پروتکل‌های بهداشتی کم می‌شود.
نتیجه بزرگ یک کار کوچک
در ماه‌های سپری شده از زمانی که برای اولینبار شیوع کرونا تایید شد، تحقیقات مختلف، نتایج جالب توجهی به همراه داشته است. حالا اغلب کارشناسان و متخصصان متفق‌القول هستند که استفاده از ماسک تا حد زیادی می‌تواند جلو انتقال ویروس کرونا را بگیرد. نتیجه این اقدام ساده آنقدر است که دولت‌های مختلف اقدام به توزیع رایگان ماسک بین تمامی شهروندان می‌کنند.
منشیزاده می‌گوید: در بسیاری از محیط‌های کاری در ایران عملا رعایت فاصله گذاری اجتماعی ممکن است. ماهیت برخی از کارها هم به گونه‌ای است که نیروی کار فرصت نمی‌کنند مدام دست‌های خود را بشویند. می‌ماند زدن ماسک و استفاده از ضدعفونیکنندهها که خرج بالای آن فشار اقتصادی به کارگران می‌آورد.
او توضیح می‌دهد: شاید گفته شود همه پول برای خریدن یک ماسک ۱۳۰۰ تومانی دارند. اولا باید گفت قیمت ماسک این نیست و قیمت‌ها تا دو هزار تومان هم می‌رسد، در ثانی یک کارگر اگر بخواهد واقعا پروتکل‌ها را رعایت کند، باید مدام ماسکش را عوض کند. اینطور در مجموع هزینه زیادی می‌شود که با این شرایط اقتصادی باز هم فشار را بر کارگران بیشتر می‌کند.
این کارشناس روابط کار بیان می‌کند: اینکه بخواهیم هزینه‌ها را بر گردن کارفرمایان بیندازیم هم درست نیست. نوسانات اقتصادی کارفرمایان را هم تحت فشار قرار داده است. آنها مواد اولیه و تجهیزاتشان را با قیمت گزافی تهیه می‌کنند و خیلی‌هایشان توان هزینه اضافه ندارند. دولت می‌تواند با برنامه‌ریزی درست تهیه ماسک و مواد ضدعفونی را حداقل در کارگاه‌های صنعتی تقبل کند.
مدیریت بحران، علمی است که در آن از یافته‌های علوم مختلف استفاده می‌شود. برای پشت سر گذاشتن بحران کرونا نیازمند مدیریت علمی در بخش‌های مختلف هستیم. نمی‌توان تنها با اتکا به امکانات بهداشتی انتظار داشت کرونا رفع شود، بلکه باید پیشگیری و خود مراقبتی را ترویج کرد. در اختیار قرار دادن امکاناتی مثل ماسک می‌تواند تا حدی مشکلات را کاهش دهد.
منبع: ایلنا
